Antoni Madaliński (1739-1804)

Antoni Madaliński jest jednym z mniej znanych choć nie mniej zasłużonych dowódców insurekcji kościuszkowskiej. Urodził się w 1739 roku w Porowie w ziemi sieradzkiej. Najprawdopodobniej wywodził się z grona średnio zamożnej szlachty jednak na temat jego dzieciństwa i początkowej kariery wojskowej nie wiemy zbyt dużo. Uczestniczył w konfederacji barskiej podczas której został ranny i dostał się do niewoli. W 1786 roku został wybrany posłem z województwa kaliskiego. Uczestniczył w obradach Sejmu Wielkiego. Popierał projekty reform i należał do Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji 3 Maja. Na skutek powiększenia wojsk w wyniku uchwalonej przez Sejm aukcji powrócił do czynnej służby wojskowej. Aktywnie uczestniczył w obradach Sejmu gdzie wspierał działania obozu reformatorskiego. Podczas wojny z Rosją w 1792 roku nie miał okazji wykazać się swoimi umiejętnościami, dowództwo po nieudolnym Damazym Miodulskim objął już po przystąpieniu króla do konfederacji Targowickiej. Po II rozbiorze Madaliński energicznie włączył się w powstającą sieć konspiratorską przygotowującą przyszłe powstanie.

W 1794 roku po odmowie redukcji swojej brygady przemaszerował ze swoimi oddziałami spod Ostrołęki na obszary zaboru pruskiego w kierunku Krakowa gdzie po drodze stoczył dwie potyczki z wojskami pruskimi. Po proklamacji przez Kościuszkę insurekcji wraz ze swoimi oddziałami zabezpieczał główne siły insurekcji od północy. Ostatecznie jego brygada połączyła się z głównymi siłami Kościuszki w okolicach Proszowic. Kościuszko awansował Madalińskiego na generała majora oraz generała lejtnanta. W bitwie pod Racławicami dowodził lewym skrzydłem kawalerii a w bitwie pod Szczekocinami skutecznie powstrzymał natarcie wojsk rosyjsko-pruskich na prawej flance oddziałów powstańczych. Osłaniał siły powstańcze wycofujące się w kierunku stolicy. Brał udział w walkach obronnych w Warszawie u boku Józefa Zajączka. Uczestniczył w wyprawie gen. Dąbrowskiego na Wielkopolskę gdzie odznaczył się znacznymi zdolnościami dowódczymi. Oblężenie Warszawy zmusiło go do powrotu do stolicy. Klęska insurekcji załamała go nerwowo i Madaliński schronił się w Galicji gdzie w 1795 roku został aresztowany przez Austriaków którzy przekazali go Prusakom. Więziony w Magdeburgu i Wrocławiu ostatecznie wycofał się z życia konspiracyjnego i wydzierżawił od rządu pruskiego majątek w ziemi kostrzyńskiej. Antoni Madaliński ożenił się z Wiktorią Skotnicką z którą miał ośmioro dzieci. Zmarł 19 lipca 1804 roku.